Ngayon ko lang napagtantong kapagod sa bangs mag-isip lalo na kapag sinubukan mong sagutin lahat ng mga tanong na gumugulo sa isip mo. Minsan naiisip kong hindi kaya pinahihirapan ko lang ang sarili kong gawing komplikado ang aking buhay. Shet. Kakadugo.
Kung tama nga ang mga napagnilayan ko ang ganap na pagtuto ay ang pagdanas. Sige, nandyan nga ang mga salita para maging instrumento ng iyong pagtuto pero “kapag nasabi na ang lahat ng masasabi, ang mahalaga ay hindi pa rin masasabi. Kailangan, danasin mo.”
Ibig ba nitong sabihin, lahat ng pagsusubo ng mga impormasyon simula nang ako ay nasa nursery pa ay may bahid ng karanasan ng aking mga guro at ang mga natutunan naman nila ay base sa karanasan at pagkaintindi ng kanilang mga naging guro? Kung tutuusin, hindi rin ako naging ganoon kalaya sa aking pag-aaral. Ikinalungkot ko ba yun? Tingin ko, hindi naman kasi may masnagpalungkot sa akin. Ito ay ang pagbaba ng tingin ko sa aking sariling paraan ng pag-iisip.
Tuwing nagkakaroon ng mga pagmumuni sa pagitan naming magkakaibigan at mga katrabo, isa ako sa mga, kung hindi man ako lang ang, “devil’s advocate” o di kaya ay deviant. Tingin ko ang astig nun kasi hindi pangkaraniwan ang mga rason at pananaw ko sa buhay at sabi rin iyon ng aking mga kaibigan. Pero shonga shonga pala ang mga taong tulad ko na naniniwalang magaling na0ng mag-isip. Marami pa akong hindi alam sa mundo. Marami pa akong tanong na hindi nasasagot. At t approaches infinity, where t is equal to wisdom pa ang kailangan kong makamtan para masabi ko ng buong lakas ang aking claim na magaling ako.
Nakakahiya nga kasi nastress na lahat ng ugat ko sa utak eh ni hibla ng buhok ng nagturo sa akin ng mga konseptong ito ay hindi nawarm up. Di ko pa kasi siguro nadaranasan. Hala, kailangan kong madevirginize sa maraming aspekto ng aking pagkatao. Di kaya masakit yun?
Makainom na nga muna ng pain killer para sa sumasakit kong bangs. Gaano kasakit ang masakit na bangs? Kung sasabihin ko bang sagad sa bone marrow ang sakit o parang haplos lang ng itim na langgam, maniniwala ka ba? Di bale, tinatamad akong ilarawan kaya, danasin mo na lang.
Kung tama nga ang mga napagnilayan ko ang ganap na pagtuto ay ang pagdanas. Sige, nandyan nga ang mga salita para maging instrumento ng iyong pagtuto pero “kapag nasabi na ang lahat ng masasabi, ang mahalaga ay hindi pa rin masasabi. Kailangan, danasin mo.”
Ibig ba nitong sabihin, lahat ng pagsusubo ng mga impormasyon simula nang ako ay nasa nursery pa ay may bahid ng karanasan ng aking mga guro at ang mga natutunan naman nila ay base sa karanasan at pagkaintindi ng kanilang mga naging guro? Kung tutuusin, hindi rin ako naging ganoon kalaya sa aking pag-aaral. Ikinalungkot ko ba yun? Tingin ko, hindi naman kasi may masnagpalungkot sa akin. Ito ay ang pagbaba ng tingin ko sa aking sariling paraan ng pag-iisip.
Tuwing nagkakaroon ng mga pagmumuni sa pagitan naming magkakaibigan at mga katrabo, isa ako sa mga, kung hindi man ako lang ang, “devil’s advocate” o di kaya ay deviant. Tingin ko ang astig nun kasi hindi pangkaraniwan ang mga rason at pananaw ko sa buhay at sabi rin iyon ng aking mga kaibigan. Pero shonga shonga pala ang mga taong tulad ko na naniniwalang magaling na0ng mag-isip. Marami pa akong hindi alam sa mundo. Marami pa akong tanong na hindi nasasagot. At t approaches infinity, where t is equal to wisdom pa ang kailangan kong makamtan para masabi ko ng buong lakas ang aking claim na magaling ako.
Nakakahiya nga kasi nastress na lahat ng ugat ko sa utak eh ni hibla ng buhok ng nagturo sa akin ng mga konseptong ito ay hindi nawarm up. Di ko pa kasi siguro nadaranasan. Hala, kailangan kong madevirginize sa maraming aspekto ng aking pagkatao. Di kaya masakit yun?
Makainom na nga muna ng pain killer para sa sumasakit kong bangs. Gaano kasakit ang masakit na bangs? Kung sasabihin ko bang sagad sa bone marrow ang sakit o parang haplos lang ng itim na langgam, maniniwala ka ba? Di bale, tinatamad akong ilarawan kaya, danasin mo na lang.
No comments:
Post a Comment