Anlakas ng Ulan

Ilang araw nang umuulan nang malakas. Sobrang pino ng mga patak at bulto-bulto talaga ang pagbuhos. Sasamahan pa ito ng malalakas at nakabibinging kulog.

Kanina ang lakas ng ulan. Gusto ko ng ulan lalo na ito ang nagsisilbing hudyat ng pagtatapos ng nakapapasong init ng summer. Makatutulog na ako ng mahimbing kagabi kasi mas madaling palamigin ng airconditioner ang kuwarto kapag panahon ng tag-ulan. Kung minsan di na nga ito kailangang buksan pa basta bukas lang ang mga bintana.

Pero ayoko sa ulan dahil sa maraming bagay. Kahit ayaw kong isipin, naaalala ko ang bagyong Ondoy lalo na kapag nagsisimula nang bumaha sa tapat ng bahay namin. Kahit bagong ayos ang kalsada at drainage system dito sa amin, masyado pa ring mababa ang aming lugar kaya naman para kaming catch basin kapag bumuhos na ang ulan. Pero di gaya ng dati, mabilis na itong humupa.

Ayoko sa ulan dahil nakakapagpalungkot ito. May naaalala ako kapag bumubuhos ang ulan. Marami akong naaalala. Pero sa maraming mapapait na alaalang dala ang ulan, ang masayang alaala namin ang pinakamalungkot. Naaalala pa kaya nya yung pagbaba namin ng bus at unti-unting pumatak ang ulan? Wala kaming payong nun kaya dali-dali nyang nilabas ang kanyang panyo at ipinandong sa aking ulo sabay yakap-yakap nya akong iniakay patakbo sa malapit na masisilungan pero walang malapit.Nabasa rin kami ng unti-unti nang lumalakas na pagbuhos pero wala na akong pakialam kasi masaya ako nun. Kasi magkasama kami. Kaya ayoko sa ulan dahil naaalala ko yun. At kapag may naaalala ako tungkol sa amin, ayoko dahil naiintindihan ko na kung bakit ganun na lamang ang pagtatangi nyang huwag akong mawala sa buhay nyo. At sa pagkakaintindi kong ito, lalo kong napagtantong hindi na talaga puwede sa ngayon o sa nalalapit na hinaharap. May kanya-kanya na kaming buhay na tinatahak. At sa tuwing napagtatanto ko ang mga bagay na ito, ayokong aminin sa sarili kong ako ay nanghihinayang. Nanghihinayang sa mga magagandang alaala naming natuldukan, sa pag-aakala nyang kami na hanggang sa huli, sa pag-aakala kong kaya kong maging matatag para sa kanya. Ayokong amining may pagsisisi sa pinakaibuturan ng aking damdamin at pagnanais na mapasaakin sya muli.

Kaya ayoko sa ulan.

Nakakabasa ang ulan.

Nababasa nya ang aking mga mata ng mga patak ng luha.

Subok Lang

Nang lumabas ang MS office 07, agad agad kong sinubok ang feature nila ng pagpopost ng blog gamit ang MS Word blog entry na naka-synchronize sa blogger account ko. Yun ay kasagsagan pa ng matibay naming relasyon ni Tinker. Sobrang namimiss ko na nga sya eh. Ngayong sinusubok ko gamitin naman ang sa PC namin dito sa bahay. Di bale, ako lang naman ang nagba-blog dito kaya hindi rin sila interesadong malaman kung paano at ano ang ginagawa ko sa MS Office dito. Basta may DoTA, okay na silang lahat.

Sa totoo lang naiinip na ako. Gusto ko nang maraming maraming ginagawa. Una, kapag abala ka maraming bagay ang hindi mo na paulit ulit iniisip. Pangalawa, nalalayo ka sa maraming tukso. Sabi nga nila, "An idle mind is a devil's workshop." Pangatlo, para naman magkasilbi ako. Excited din naman ako sa maraming bagay gaya ng pagtupad sa mga plano ko sa para hinaharap.

Sana maipublish ko ito kung hindi loser talaga ng net connection namin.hehe.

Sa aking paglalakad...

Dahil sa ayaw kong maging kahawig ang mga makabagong tao sa pelikulang Wall-E, naisipan kong maglakad papunta sa bahay ng tita ko. Parang paglalakad yun mula sa SOM 3rd floor papuntang Belarmine 3rd floor. Naging masarap naman ang aking paglalakad lalo na habang umiinom ako ng cookies and cream chillz na nabili ko sa ministop. matagal ko nang kinatatakaman yun kaya lang tinatamad akong maglakad-lakad pa nun.

Nang pauwi na ako sinabayan ako ng tita ko at ng pinsan kong si Ata. Una, nakita namin ang naglalako ng fishball na may kasamang sidekick. Syempre bumili kami. Tiglilimang piso. Bale, sampung pirasong fishball yun pero depende sa combo mo. kung gusto mo may kikiam, piso isa yun. Tita ko ang sa kanya limang piso worth din--walong fishball at isang kikiam. Kami ni ata, tigsampung fishball. Masarap na sana kaya lang, ang tabang ng sawsawan. Yung lasa nya parang masarap dati at dahil masarap yun dati, naisipan siguro ng magsidekick na dagdagan ng tubig para dumami.Oh well, theory ko lang naman yun.

Habang naglalakad (sa totoo lang bago pa pala kami umalis ng bahay nila) nangungulit na si Ata na magchillz sa ministop. Kaya naisipan nalang ng tita ko na imbes sa ministop na 26 pesos ang regular size ng chillz, sa nadaanan naming tindahan na nagtitinda ng shake kami bumili. Nakapaskil sa menu nila ang pearl shake ay sampung piso lang kasama sa listahan ang dose pesos na goto at lumpia ata yun na hindi ko na matandaan ang presyo.O sige, bibili na kami di ba.Shet.Isa lang ang blender na ginagamit nila naubusan pa ng yelo at asukal. Worse, iba-iba pa kami ng flavor. Si Ata, buko pandan. Di ako fan nun eh. Si tita, watermelon. Ako, avocado. Para sa akin kasi safe flavor yun. Sa sampung pisong presyo ng pearl shake nila, di na ako umasang fresh fruit ang gagamitin nila. At di na rin ako nag-expect na meron pa itong sago. Buti na lang di talaga ako nag-expect. Ang mas nakakadisappoint nun ay ang proseso ng paggawa nung babae. Gawa ng 1st flavor shake. salin sa baso. lagay ng malaking straw as if may sago ito. bigay sa customer. luglog ng pitchel ng blender. Gawa ng 2nd flavor shake. salin sa baso. lagay ng malaking straw as if may sago ito. bigay sa customer. luglog ng pitchel ng blender. Gawa ng 3rd flavor shake at yun ay yung in-order ko. Hindi ko alam kung pang-ilan na ang ginawa nyang shake na yun sa iisang pitchel simula ng araw na yun nang walang maayos na paghuhugas dito. Kaya, as expected, ang shake ko ay lasa-ng-lahat-ng-flavors-na-ginawa-nya-dun shake. Biniro ko pa sya "ate lasang buko pandan, watermelon at avocado to ah." Siguro sa isip nya, anong mas gusto ko lasang sabon sa sobrang paglinis nung pitchel bago nya gawin yung shake na in-order ko. Oh well, dami ko pang reklamo eh ininom ko naman din kahit hindi ko ma-explain ang lasa nya pero naiinom naman yung shake.

Tuloy kami sa paglalakad pabalik dito sa bahay. Habang naglalakad, napag-usapan namin ni Tita kung ano kaya ang minerienda ng pinsan kong Ian. Sabi ko siguro, tulog? Wala pa kasi kaming allowance kaya naman di pa kami nakakapag-grocery ulit. Kaya naisipan ng tita ko na bumili na lang ng tinapay sa nadaanan naming bakery. So another stopover. Habang hinihintay ko ang tita ko matapos sa pakikipagnegosasyon sa tindera kung ilang plain na tinapay at spanish bread ang bibilhin nya, napatingin ako sa mga tindera sa talipapang iyon. Dapithapon na pero lahat at abala. Mga kauuwi lang sa opisina bumibili ng uulamin o ipasasalubong.Bumibili sila sa tindera ng saging. lutong ulam. mais. manggang hilaw. manggang hinog. baboy. isda. kwekkwek. fishball. gulay.

Naisip ko sa mga oras na iyon habang abalang abala ang lahat ng tao sa talipapa. Sa karaniwang araw, nanonood ako ng kung anumang movie sa cable habang nakataas ang mga paa sa coffee table at may chicha o di kaya nama'y himbing sa pa sa aking afternoon nap. Nahiya ako sa sarili ko. Hindi ko maipaliwanag yung hiya ko sa lahat ng mga tao doong nagbabanat-buto kanina pa sigurong umaga at umaasa sa mga last-minute buyers at sa kakarampot nilang kita, iuuwi bitbit ang panawid-gutom sa kumakalam na sikmura ng mga naghihintay na kaanak. Nahiya ako. Naturingan pa namang ganito ako tapos batugan. palamunin. umaasa sa iba. sa sobrang palagay ko sa ganung sistema. bihira ako binabagabag. at isa ito sa mga pagkakataong iyon.

Hindi ko man kasing katawan ang mga tao dun sa space cruiseship sa Wall-E. Matagal na pala akong nagbubuhay ganun. Akala ko sa kawalang ginagawa ko ng masama, wala akong naidudulot na masama sa iba. Yun pala, nakadaragdag ako sa unti-unting pagkasira ng balanse ng mundo.

Engineer versus Manager

Ito ay isang e-mail na pinasa sa akin ng aking amang inhinyero din.Nakaaaliw lang ang kuwento at sa panahong hindi pa ako inaantok, eto ang panahong nakapaglilinis ako ng aking inbox sa email.

*******************************************************************

A woman in a hot air balloon realized she was lost. She reduced altitude and spotted a man below.

She descended a bit more and shouted, "Excuse me sir, can you help me?

I promised a friend I would meet him an hour ago but I don't know where I am."

The man below replied, "You're in a hot air balloon hovering approximately 30 feet above the ground.

You're between 40 and 41 degrees north latitude and between 59 and 60 degrees west longitude."

''You must be an engineer," said the lady balloonist.

"I am", replied the man. 'How did you know?'

''Well", answered the lady in the balloon, "everything you told me is technically correct, but I've no idea what to make of your information, and the fact is I'm still lost. Frankly, you've not been much help to me at all. If anything, you've delayed my trip even more."

The engineer below responded, "You must be in Top Management."

''I am", replied the lady balloonist, "but, how did you know?''

"Well," said the Engineer, "You don't know where you are, or where you're going. You made a promise, which you've no idea how to keep, and you expect people beneath you, to solve your problems."

Sa Araw na Nilaan Para sa Mga Ama

Baka hindi maging maganda ang internet connection namin bukas kaya minabuti ko nang ipaskil ito ng isang araw na mas maaga:

Isang ama ang naaalala ko ngayon. Hindi ko sya personal na kilala at mas lalong hindi nya ako kilala. Napanood ko sya sa isang dokumentaryo. Nakatira sa liblib na kabunduka ng Oriental Mindoro. Maaga siyang nabalo nang ipanganak ng kanyang asawa ang bunso sa kanilang marami nang anak. Tandang tanda ko pa ang pangalan ng bunso niyang anak, John Lloyd.
Ang tatay na dati ay nakatoka lamang sa pagkayod nang may mapakain sa pamilya ay biglang naatasang maging ilaw ng tahanan. Mula noo'y, wala silang ibang kinakain bukod sa saging na saba na kung minsan ay hilaw pa kung ihain sa hapag nilang nagsisilbi ring sahig ng kanilang mumunting kubo.Si John Lloyd nga, ni minsan ay hindi nadampian ang labi nya ng gatas ng ina o kung ano mang gatas simula ng ipanganak sya. Naging madilim ang kanilang tahanan.

Kitang kita ko sa mga mata ni Tatay ang pagkadurog ng kanyang pusong makita ang kanyang pamilya. Nararamdaman ko ang pagnanais nyang akuin lahat ng kahirapan lalong lalo na nang matuklasan nilang naghihirap ang kanyang bunso sa matinding malnutrisyon.

Ngayong araw ng mga tatay, ang tatay ni John Lloyd ang lubos kong nais batiin at damayan sa kanyang mga sakit sa buhay. Kung puwede lamang akong makihati sa kanyang nararamdamang sakit, bakit hindi. Sa ngayon, sa dami rin ng mga hamon ko sa buhay na kinahaharap, tanging panalangin na lamang ang aking maiiaalay sa dakilang amang gaya nya na unti-unting ginagapo ng matinding kahirapan.

*************************************

Isang maligayang bati sa lahat ng mga huwarang ama, gumagampan na ama at tunay na mabubuting ama. Nawa'y pagkalooban kayo ng Ama natin sa langit ng mas mahaba at matiwasay pang buhay.

Happy Birthday, Vansi Ko!!

Sa pinakamamahal kong si Dereck Sivan,

Naalala ko pa nung una kitang masilayan
at una mo akong masilayan
hanggang sa ikaw ay naging makulit na...
Talagang NAKAKATUWA!!!

Masaya ako kasi nakikita kitang lumalaking masaya
at patuloy na nagpapasaya sa buong pamilya
kahit minsan may iba kang trip na mahirap hulaan,
apple of the eye ka pa rin naming lahat.
Kaya ang sigaw ng lahat, WE LOVE YOU SIVAN!!

Nasa malayong lupain ka man ngayon
at tanging sa tarpaulin mo nababaling aking atensyon
Nangangarap na sa darating na taon,
Sa iyong kaarawan sa tabi mo ako ay naroon..

MALIGAYANG KAARAWAN, anak ko! :-D

Ang Buhay ko: Under Construction

Ang buhay ko ngayon ay under construction. Andami na kasing damage na nakuha nito nitong mga nakalipas na tatlong taon.

May mga pagkakataong hinayaan kong ayusin ito ng ibang tao para sa akin. Masaklap nito, naging kampante ako sa kanilang pagtulong. Hindi ko na nakayang ihanda ang aking buong pagkatao sa malaki at biglaang mga pagbabago sa buhay ko. Ambilis tuloy bumigay at nasira.

Tingin ko, madaling masisira ang isang newly renovated life kung hindi sa kaloob-looban mo galing ang pinakapundasyon. Kaya naman, ang buhay ko ngayon ay mag-isa kong inihahanda sa maraming pagbabago--nadagdag na mga responsibilidad at panibagong mga desisyong kailangang panindigan.

Sa ngayon, nasa blue print pa lang ako. wala pa sa 10%. Ayokong mangakong magiging mas mabuti ang kalalabasan nito kaysa sa dating ayos ng buhay ko. Ang masisiguro ko lang, higit itong mas matibay dahil lubos ko itong pinagplanuhan.

Hindi ko maipapangakong magugustuhan ng iba ang bago kong buhay, ang alam ko nakaugat ito sa lahat ng aking natutunan sa loob ng dalawang dekada at ilang taon..

Sumubaybay lang kayo sa progresso ng renovation na ito pero wala akong nais ipangakong ano pa man. Let's just all wait and see...

Tungkol ito kay Dodong

Ayaw ko na sanang magsulat tungkol sa usaping puso at relasyon sapagkat sukang suka na ang blogsite na ito sa ganitong klaseng usapin. Sa kabila nito, marami akong nilulutong ideya na hindi pa maaaring ihain. Hayaan nyo munang ibahagi ko ang emosyong parang bugso ng ulang bumabaha ngayon sa aking pag-iisip.

Oh well, itago na lang natin siya sa pangalang Dodong. Siya kasi yung lalaking nagpapasakit ng ulo ko at nagpapasikip ng dibdib ko. Bagama't hindi nya ramdam na ganito ang epekto nya sa akin, umaasa ako na hindi siya gaanong manhid para maramdaman naman niya at maisip na ganun sya kahalaga sa akin.

Naalala ko pa nung una kong nakilala si Dodong. Nabighani raw sya sa nangungusap kong mga mata. Nabighani naman ako sa kanya dahil sa kakaibang espiritung sumanib sa akin, bukod sa kalbo sya. Nangyari ang pagtatagpong iyon sa gitna ng malamig at nakapangungulilang gabi.

Hindi ko sasabihing guwapo sya sapagka't ayaw kong magsinungaling. Katamtaman ang kanyang laki, tipikal na Pilipino. Gayot ang pangangatawan nya nung una ko siyang nakilala bunga ito ng kanyang pag-eehersisyo sa gym. May mahaba siyang balbas at kung naisipan nya'y nagpapatubo rin siya ng bigote. Malalaki at bilugan ang kanyang mga mata. Nakahihindik kapag ginamit nya ang mga ito para ika'y takutin. Sa kabuuan ang itsura nya'y mailalagay natin sa kategoryang, puwede na.

Sa kabila ng kanyang pagkukulang sa kagandahang lalaki, lubos naman itong pinunuan ng matikas nyang personalidad. Madiskarte. Malakas ang loob. Malawak ang pag-iisip. May magandang pananaw sa hinaharap. Sa tingin ko ito ang mga dahilan kung bakit gusto ko siya.

Gusto ko si Dodong kausap kasi marami akong napupulot sa kanya. Hindi man lahat aral at kung minsan ay nararamdaman kong gawa-gawa lamang nya ang mga kuwento nya, may laman siyang kausap. Kahit lagi nya akong nilalait, pabiro man ito o hindi, yung pagiging madaldal nya at pagkakataon kong manahimik at makinig ang mas lalong pinananabikan ko sa tuwing kami'y nag-uusap. Maraming bagay pa ang hindi ko alam tungkol sa kanya, lalong maraming maraming bagay ang hindi nya alam tungkol sa akin. Sa kabila ng pagiging bukas nya sa kanyang mga saloobin, wala naman akong balak buksan ang sarili kong paraan ng pagramdam at pag-iisip sa kanya nang basta-basta. Gusto ko si Dodong ay maniwalang gaya ng ibang mga babae, ako ay mahina, walang sariling desisyon at kaya nyang manipulahin. Gusto kong maniwala syang magagawa nya ang mundo ko ay umikot sa kanyang eksistensya. Tingin ko, sa ngayon, ito ang kanyang pinaniniwalaan.

Si Dodong, sa lahat ng gusto kong paniwalaan nya tungkol sa akin, ay nagawang paniwalain din ako na tunay ngang ganun ako. Mahina. Walang sariling desisyon. Kaya nyang manipulahin. Tila isang robot na kaya nyang i-program para mabuhay sa mundong umiikot sa kanyang mga kagustuhan at pamamaraan. Si Dodong ay may malakas na kapangyarihang inuupos ang kagalingan kong pangunahan ang aking isip sa pagkontrol sa aking puso. Tinatalo nya ako sa lihim naming pagtutunggali. At sa laban na ito, tingin ko...

Si Dodong ay unti-unting nananalo dahil hindi nawawala ang pagnanais ko na siya ay makasama palagi. Araw-araw. Gabi-gabi. Lalo na sa gitna ng panlalamig at pangungulila.

Ngayong Araw na Ito

(bale, kahapon na kasi madaling araw na ngayon.)

Nakalabas din ako sa aking lungga at nakapaggala-gala kahit papaano. Kasama ko ang aking Tita Vik, pinsang sina Ata at Joanne. Magtatanghalian na kami ng pumunta sa mall. Kumain kami sa KFC. Ngayon ko lang natikman (at wala nang balak tumikim pa ng) chewy cheese nila. Masarap naman ang rocky road krushers nila pero ang pinakamasarap ang panooring kumain si Ata. hehehe.

Pagkatapos nun, dumiretso kami sa department store para samahang bumili ng polo si Ata. Biniro sya ni Joanne na isukat ang pinakamalaking size ng polo sa Boys' section. Nainis pa sya. It turned out na kahit yung pinakamalaking size hindi kasya sa kanya. Nung nasa Men's section na kami, doon lamang nagkaroon ng polong kasya sa kanya.Sa kabila noon, hindi nalang din sya binili kasi hindi gaanong maganda ang kalidad ng tela nito para sa presyo. Sumunod nun ay binilhan siya ng sapatos, kasuotang panloob at ilang gamit sa paaralan. Naglaro ng kaunti sa AW entertainment at umuwi na.

Napagtanto ko na may mga bagay talagang magiging at magiging in denial ka. Kahit alam mong posibleng mangyari iyon, pilit mong isisiksik na hindi ito mangyayari. Karaniwang ganun ako. Karaniwang ganun tayo. Karaniwang ganun ang tao. Sa kabila nun, naniniwala akong hindi ito likas sa atin.Di bale, ang denial ay natatapos din sa acceptance. Kasi sa proseso na iyon ng pagwaksi at kalauna'y pagtanggap, tayo ay natututo.

Mga Pinagnasaan ko

Dalawa lang ang lalaking sobrang pinaglawayan ko sa industriya ng telebisyon..Sa kasamaang palad, wala sa kanila ang Pilipino. Nais kong ipakilala sa inyo ang mga lalaking, gaano man tumibok ang puso ko dahil sa maraming dahilan, hindi nawala wala sa wish list ko.

EMINEM

at siyempre,

si BIDAM (Kim Nam-Gil)

Sila yung mga lalaking hinding hindi ko pagsasawaang titigan. Balang araw, isa sa inyo ay mapasasaakin din. bwahahahahaha.