Hany All the way

Sa kasagsagan ng ulan at pananabik sa iyo...Oh, Hany!


Adik ako sa Hany. Hehe. Alam nyo yun? Para siyang chocnut pero mas malaki at mas panget ang pagkakahulma.

Buo na ang araw ko kapag nakakain na ako ng lima o higit pang Hany sa isang araw. Kanina, sinuong ko ang malakas na buhos ng ulan habang nilalabanan ang pambubuyo ng nagngingitngit na hangin para lamang makabili ng limang Hany. Bago yun…

Gulong gulo ako kasi parang naging hobby na ng mga kapitbahay namin ang magpatayo ng tindahan. Ang katabi naming bahay na kabarkada ng kapatid ko ay may tindahan. Mga ilang hakbang papuntang kaliwa, ang kababayan naming Zambal na si Manang ay may tindahan, na may katapat na tindahang pag-aari naman ng masungit na si Aling Ping. Mga isa’t kalahating metro pakanan naman ay ang kinalakhan ko nang tindahan na si Aling Kunching. Teka lang, hindi mo na kailangan pang lumingo pakanan o pakaliwa dahil ang katapat naming bahay, na matagal na rin naming kapitbahay, ay may tindahan din.

Parang walang ibang puwedeng business sa lugar namin kung hindi tindahan. Sige lang, kung saan sila masaya. Going back…

Naisip kong sa kababayan na lang naming si Manang ako bibili. Si Ate Malou at ang napakalusog na anak nitong si Diego ang nagbabantay ng tindahan. Pero wala na yung relevance sa kuwentong Hany ko.

Sabi ko, “may Hany po ba kayo?”

Sabi ni Ate Malou, “Meron.” Naks. Para pa lang Philo. Buti hindi niya sinabi na “Walang wala” kundi hihimatayin ako.

Sabi niya, “Ilan?”

Sabi ko, “lima po.” Sabay abot niya sa akin ng tatlong Hany at dalawang V-fresh.

Pabiro kong sinabi, “eh V-fresh po yan eh.” Di syempre, pinalitan niya ng Hany.

Sa pagdadamot ko, hinintay ko munang matapos ang PBB at Princess Hours bago ko inilabas ang aking Hany. Una, isa lang para kunwari yun lang ang pagkain ko. May kakaiba siyang lasa. May mint. Pinatikim ko sa kapatid at pinsan ko. Confirmed! May kakaiba siyang lasa. Nakalulungkot dahil first traumatic experience with Hany.

Lesson Learned:
Paghiwalayin ng lalagyan ang V-fresh at Hany dahil nagkakahawaan sila. Saka, huwag maging madamot.

Soul, i like you

Angel-Soul bonding!!

Depressing day? Watch a depressing movie.

Ang dami kong sablay lately. Sa buhay ko at sa halos lahat ng aspekto nito. Ang daming kailangan gawin at hindi ko na nga alam kung paano at saan ko sisimulan eh.

Sa sobrang daming kailangang gawin, tatlong araw pang hiniram sa akin itong laptop ko. Hindi ko naman matanggihan dahil sa minsan lang manghiram sa akin yung kuya ko. Nung Tuesday at Wednesday, ayos lang naman pero nung sabihin sa aking pati nung Thursday, pakers talaga. Sobrang sumama pakiramdam ko at nawalan ng ganang mabuhay.

Siyempre kahapon, major cram day talaga. Na-stressed at nadepressed din ako ng buong araw. Buti na lang major pahinga din ang ginawa ko nung gabi. Nagbonding kami ng soul ko.

Sa Sta. Lucia kami pumunta kasi balak naming manonood sana ng Troika. Kaya lang hindi na siya showing. Oh well. Kaya naman napagkasunduan na lang naming manood ng EPIC movie. Eh last full show na lang ang available kaya naman, naglibot libot na muna kami.

Nakakahiya kasi wala akong dalang pera. Tama lang panood ng sine. Kaya naman napilitang magwithdraw si soul para makakain kami. Nakakahiya talaga. Seryoso. As in. Kasi dapat ako yung nanlilibre sa kanya.

Pinilit ko siyang sa Mcdo na lang kami kumain para mas tipid. Ang nakakahiya pa, nabuhos ko yung softdrink ko. huhu. Eh di bumili siya ulit. Shucks talaga. Nakakahiya.

After naming kumain, ayun nanood na kami. Yung EPIC movie, depressing talaga. Haha. Nakakatawa talaga siya dahil depressing. Hindi original yung idea. Parang Scary movie. Spoof naman ito ng da vinci code, chronicles of narnia, Charlie and the chocolate factory, mtv cribs, click, pirates of the Caribbean at iba pa. Siyempre, exaggerated lahat.

After an hour, nakita ko yung soul ko. Tulog na. haha. Siyempre, ginising ko siya. Haha.

Kapag depressed ka, manood ka ng depressing movie?

Hindi rin. Kapag depressed ka, siguraduhin mong matatapos ang araw mong kasama ang taong nagpapasaya sa iyo. Salamat soul sa pagpawi ng lahat-lahat ng sama ng loob na idinulot ng araw na ito.

Nga pala, salamat din Johnlloyd sa masahe. Hehe.

Mula sa paghahanap

Siksik, Liglig at Umaapaw

“Ang sabi mo’y pula ang paborito mo,
Ang sabi ko’y puti ang paborito ko.
Kagabi nang tayong dalawa’y nagkita,
Nakapula ako at nakaputi ka.”

-Emman Lacaba, Kundiman

da best ka, Emman Lacaba!

Balentayms

Today is Valentine's Day.

Kapag tinatanong ako kung bakit ako nakapula, bukod sa sagot kong 'bakit hindi?!", lagi kong sinasabing ang pula ay kulay ng rebolusyon. Kulay ito ng pagtutol. ng pagtuligsa. Masaya nga kung ganun nga talaga ang dahilan ng pagpupula ko kaso hindi. Kaya sa mga binarbera ko kanina, pasensya na ayaw ko lang amining masaya ako dahil araw ng mga puso ngayon.

Sa isang bansang umiikot sa mga kamay ng kapitalista, napaka-romantiko ng Valentine's day. Nagkakaroon ng dahilan ang mga taong bumili ng sandamakmak na bulaklak, tone-toneladang tsokolate at kung ano pang ka-chorvahan.

Sa loob pa lang ng admu, para ka nang nasa dangwa eh. May roses+harana promo ang ACMG na tinabihan ng tindang bulaklak din ng ASSOC. Paglakad mo ng ilang metro, nariyan ang CELADON na pinuno ang Dog house ng mga rosas (ulit). At syempre, hindi magkandaugaga ang mga atenista kung ano at saan sila bibili. Para saan ba ang ginagawa ng mga organisasyong ito? Walang kamatayan ang sagot, for a good cause. (Ganun din naman ang dahilan kung bakit parang Divisoria na ang Sec Field. Hindi na natapos ang pagpapa-Food Sale o pagpapa-Tiangge ng sari-saring organisasyon.)

Araw ng puso. ng mga kapitalista.

Oh well, nasiyahan naman talaga ako nang nakatanggap ako ng bulaklak mula sa mga kaibigan ko. hehe. Salamat.

Gusto ko lang ipunto na...

Valentine's day ngayon!

Magulo ang isip ko ngayon kasi hindi naman araw ng mga isip eh. haha. kaya pagpasensyahan niyo na.

Para sa akin, Para sa kanya

Para sa kanya, Para sa akin

Kung ika’y magiging akin
Di ka na muling luluha pa
Pangakong di ka lolokohin
Ng puso kong nagmamahal

Totoo yun. Gagawin ko ang lahat para lang hindi kita masaktan. Kaya kong maghintay nang matagal para sa iyo. Sa ngayon, hindi ko alam kung kaya ko bang mawala ka sa akin. Madalas gusto ko nang sumuko pero kapag naaalala kita, nanatili akong matatag. Ikaw ang pinagkukunan ko ng inspirasyon, ng lakas.

Kung ako ay papalarin
Na ako’y iyong mahal na rin
Pangakong ikaw lang ang iibigin
Magpakailanman

Ikaw lang. Pangako. Ngayon ngang hindi tayo, ikaw lang eh. Paano pa kaya kung magiging tayo. Nung nakilala kita, alam kong magiging espesyal ka sa akin. Hindi ko inasahang magiging ganito kaespesyal.

[chorus]
Di kita pipilitin
Sundin mo pang iyong damdamin
Hayaan nalang tumibok ang puso mo
Para sa akin

Hindi kita pinipilit na mahalin ako. Kahit ano, basta gusto kita. Kung bakit hindi ko masabi sa iyo nang personal kasi ayaw kong maapektuhan ang kung anumang nararamdaman mo para sa akin (pagkamuhi man yan o pagkagusto) ng nararamdaman ko sa iyo.

Kung ako ay mamalasin
At mayroon ka nang ibang mahal
Ngunit patuloy ang aking pagibig
Magpakailanman

estado ng puso ko: umaasa.

Fairytale na naging bato pa!

Ano kayang mararamdaman ni Rapunzel kung pagkaladlad niya ng kanyang buhok ay tumakbo palayo ang kanyang prince charming? Mag-iiiyak kaya si Cinderella kung nagkasya sa ibang babae ang sapatos na naiwan niya nung gabing nakasama niya ang prinsipe? Matutuloy kaya sa bangungot ang mahimbing at mahabang tulog ni Sleeping Beauty kung walang dumating na makisig na prinsipe para halikan siya?

Kung anuman ang sagot sa mga tanong na iyon, marahil, ganun ang nararamdaman ko ngayon. Sabi ko ngang hindi ako humihiling ng kahit na anong kapalit mula sa kanya. Ayos na sa akin yung makasama ko siya. Masaya na ako dun.

Pero, masama bang mangarap akong maramdaman ko namang iligtas niya ako? Yung maramdaman ko namang mahalaga rin ako sa kanya? Masakit. Kasi ang pakiramdam ko, hindi ako mahalaga sa kanya. Alam ko. Walang kuwenta yung ginawa kong sukatan para masabi iyon pero kung nangyari man yung iniisip kong sana mangyari, siguro daig ko pa sa haba ng buhok si Rapunzel at sa ganda si Cinderella at Sleeping beauty.

Oh well. Wala naman akong magagawa eh. Ganun talaga. Hanggang asa lang ako. Hanggang asam na lang at dapat hindi ako mag-expect ng kahit ano mula sa kanya.

Bagong blogskin, Bagong taon, Bagong entry

Maraming kulay ang bahaghari—pula, kahel, dilaw, berde, bughaw, indigo at violet. Sa lahat ng iyon, kahel ang pinakamasayang kulay para sa akin. Matingkad at masarap tingnan.

Iyon lang ang nakikita ng marami sa akin—ang kahel na bahagi ng aking mundo. Walang nakakakilala talaga kung sino ako. Wala kahit isa. at bubuhayin ko kayo sa paniniwalang iyon. Bubulagin ko ang inyong mga mata sa pagtingin sa kahel kong mundo hanggang mas maramdaman niyo sa kaibuturan ng inyong puso na hindi talaga ganun. Hindi talaga…

Sa kahel kong mundo, malungkot.

Ang pagharap. Marahil, maraming bakas ang nakaraang taon na siyang dahilan ng maraming bahid sa pagharap ko sa panibagong taong ito. Gusto kong linisin na ang buhay ko. Ayusin ang mga mapanirang nagawa, ituwid ang mga baluktot na pananaw at harapin ang lahat ng aking kinatatakutan. Pero saan ako magsisimula. Medyo nawawalan na ako nang gana, ng lakas ng loob, ng drive.

Nabubuhay ako sa mundo ng aking panaginip. Puno ng pagtakas. Puno ng saya. Nakakatakot. Nararamdaman kong lumalala nang lumalala ang aking mga problema. Ang patapon ko na. hindi ito tama.

Ang pagtutuos. Sana gaya ng pagsubok kong maayos ang blog ko, maayos ko na rin ang buhay ko. Kailangan kong harapin lahat ng kinatatakutan ko lalo na sa usaping pang-akademiko. Marami akong binigyang daan kaya masyado akong naging pabaya. Wala kasi akong nakikitang pinatutunguhan ng buhay ko at sablay yun. Oo, inaamin ko na, mahina ako.

Ang pagpapatuloy. Resiliency. Ang pagtayo pagkatapos lumagapak. Sa tuwing umaasa ako, napagtatanto kong hindi pala talaga ako umaaasa. Pakiramdam ko lang na ganun nga. Hanggang isip lang ako, wala namang gawa. Ang kabiguan ay isang estado. Pinipili mo iyon. Pinipili mong maging ganun. Aalis na ako sa estadong iyon. Hindi pa huli ang lahat. At naniniwala akong hindi pa nga huli ang lahat.